Adını Bilmediklerimin Adına

Selam vermez oldu insanlar birbirine,
Yabancılaştı sokak, duvar, şehir…
Ama sen…
Sen hiç görmediğin yüzler için
Canını verdin, gözünü kırpmadan, çekinmeden bir an.

Bir avuç toprağa sığdı hikâyen,
Biz sığdıramadık koca yüreğini cümlelere.
Sen ki;
Gecenin en karanlık anında bile
Vatanı sabaha çıkaran ışıktın.

Atatürk önde yürüdü, sen ardında,
Bir ulusun kaderi omuzlarında…
Ne bir alkış bekledin,
Ne bir teşekkür…
Sadece “vatan sağ olsun” dedin,
Oysa vatan sensiz hep biraz eksik kaldı.

Yorgun bir annenin iç çekişinde adın,
Babasız büyüyen bir çocuğun gözlerinde yanar ateşin.
Gökyüzü bile eğilir önünüzde,
Çünkü mavi vatanın mavisi,
Bayrağın kırmızısı,
Hepsi sizden bir parça taşır içinde.

Ölümden korkmadınız,
Korksanız da belli etmediniz.
Bizler bugünün insanları,
Birbirine selamı çok görenler;
Sizin sessiz kahramanlığınızın gölgesinde yaşıyoruz hâlâ.

Ey Atatürk…
Ey adsız kahraman…
Ey toprağı vatan yapan yürek…
Siz yürüdünüz diye bugün yürüyor bu millet.
Siz öldünüz diye
Biz yaşıyoruz.

Ve biliyoruz:
Bir gün herkes unutur belki birbirini,
Ama bu toprak
Sizi asla unutmaz.